23 Ιουλίου 2018

Θείε…. πιάσαμε φωτιά…φώναξε τρομαγμένη η μικρή μου Θεοδώρα μόλις 12 ετών και  προσπάθησα να την ηρεμήσω εξηγώντας πως δεν είναι κάτι σοβαρό και ότι αν γίνει κάτι απλά θα φύγουμε. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα κινδύνευε η ζωή μου εκείνη την στιγμή και ότι θα έλεγα αυτή την ημέρα … “αχ ευτυχώς ένας άνθρωπος να μην πεθάνω μόνος μου”. Ο λόγος της μη ανησυχίας η εμπειρία μου με 4 πυρκαγιές στο παρελθόν, μία από αυτές είχε κοστίσει το 1998 το σπίτι της θείας μου που μένει ακριβώς δίπλα μας.

Πίστεψα λοιπόν ότι δεν υπήρχε σοβαρό θέμα και αυτό γιατί οι άνεμοι που είχαν πει για αυτή την ημέρα “μέρες πριν” ήταν ισχυροί δυτικοί, άνεμοι που δεν έπληξαν ποτέ την περιοχή καθώς και το δάσος που βρίσκεται δυτικά είχε καεί πολλές φορές με βοριάδες και ένιωσα ότι η χαμηλή βλάστηση θα επιτρέψει εύκολο έργο στην πυρόσβεση.

23 Ιουλίου λοιπόν, πήρα το ΙΧ  και ανέβηκα στο λόφο των Ποντίων για να δω και να σιγουρευτώ και είδα μακρυά καπνούς και ήρεμος γύρισα στο σπίτι πιστεύοντας ότι θα πάει εναέρια δύναμη για να σβήσει την μικρή εστία.

Περίπου 20 λεπτά αργότερα οι καπνοί έγιναν ορατοί και από το σπίτι μου, ανέβηκα για δεύτερη φορά στο λόφο και είδα ότι η φωτιά είχε φτάσει δύο λόφους πιο πίσω και για πρώτη φορά διέκρινα μακριά φλόγες…

Δίπλα σταματημένο ένα Πυροσβεστικό όχημα με θεατές τον οδηγό και τον συνοδηγό να περιμένουν απλά προφανώς κάποια εντολή. Γύρισα και καλού κακού κότσαρα ένα  μικρό φουσκωτό σκάφος που διαθέτω και μαζί με το ΙΧ το κατέβασα στην παράλληλο επί της Λεωφόρου Μαραθώνος δίπλα στο γήπεδο για να τα προφυλάξω για κάθε ενδεχόμενο.

Από εκεί γύρισα με τα πόδια περίπου 500μ μέχρι το σπίτι μου, στο δρόμο διέκρινα Πυροσβεστικά οχήματα, οχήματα με δημοσιογράφους και γενικά ένα πανικό και πολύ κόσμο στους δρόμους και ίσως και άσχετους για να δουν θέαμα. Φτάνοντας στο σπίτι είδα την Μητέρα μου να καταβρέχει στο σπίτι πόρτες και παράθυρα ενώ την ίδια ώρα 2 Πυροσβεστικά και 1 βυτιοφόρο έκαναν εγκατάσταση έξω από το σπίτι μου, θα αναρωτηθεί κανείς πως τελικά είναι δυνατόν να κάηκε το σπίτι μου… Έλα ντε… Δεν πέρασε πολύ ώρα και στο παράδρομο διέκρινα μεγάλες φλόγες, φώναξα στην μητέρα μου Μαμά φεύγουμε τώρα! Μπήκαμε στο ΙΧ και μαζί με την μητέρα μου και το μικρό μου ανιψάκι κατηφορίσαμε κάτω στο Φαρμακείο του Νέου Βουτζά όπου θεώρησα ότι θα είμαστε ασφαλείς.

Εκεί άφησα την Μαμά και το παιδί και επέστρεψα στο σπίτι για να προσπαθήσω να σώσω ότι μπορώ. Ανέβηκα και πάρκαρα σε ετοιμότητα με την μούρη του ΙΧ με κατεύθυνση προς την κατηφόρα. Τύλιξα το μπλουζάκι μου βρεγμένο στο πρόσωπο μου και μπήκα στο σπίτι, η κατάσταση φαινόταν υπό έλεγχο, και τότε ακόμα πίστεψα πώς θα την γλιτώσουμε. Την ώρα που εγώ κατάβρεχα τα παράθυρα και τα μπαλκόνια και το γύρο πράσινο έξω από το σπίτι οι Πυροσβέστες επιχειρούσαν στο βορινό κομμάτι επί της οδού Ροδοδάφνης.

Εκείνη την στιγμή μπήκε συνεργείο της ΕΡΤ (υπάρχει ντοκουμέντο) “Θα μείνετε εδώ?” με ρώτησαν… “Όσο μπορώ, ακούστε, αν δεν σταματήσουν την φωτιά εδώ το βράδυ θα θρηνούμε θύματα!” τους είπα.  Μάλιστα πήγα έξω στο Πυροσβεστικό γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά την περιοχή αλλά και εκτιμώντας πια πολύ καλά την κατάσταση… “Δώσε μου τον ασύρματο σου, θα μιλήσω εγώ παίρνω όλη την ευθύνη.. αν δεν έρθει εναέρια βοήθεια θα πεθάνει κόσμος”. Ευελπιστώ να το κατέθεσε αυτό ο Πυροσβέστης που απλά με αγνόησε.

Γύρισα σπίτι…έβρεξα λίγο ακόμα με το λάστιχο αλλά δεν έφτανα μέσα στην χαράδρα όπου σιγόκαιγαν κλαδιά. Απελπισμένος και ανήμπορος αποφάσισα να φύγω και ακριβώς εκείνη την στιγμή ξαφνικά μαύρισε ο ουρανός, σκοτάδι, Σοκ! Ένιωσα μια ταχυκαρδία, τρόμαξα, με δυσκολία έφτασα στο αυτοκίνητο, ξαφνικά δεν υπήρχε καθόλου ορατότητα και οξυγόνο και άκουγα τους ίδιους πυροσβέστες σε πανικό..”Πάμε να φύγουμε γρήγορα”, η φωτιά μας είχε πια περικυκλώσει.

Στο ΙΧ μου διαπίστωσα ότι δεν βλέπω να κατέβω την κατηφόρα οπότε έκανα λίγο πίσω και ανέβηκα το δρόμο κόντρα στην φωτιά με την ελπίδα να συναντήσω καμμένα και να μπορώ να δω, φτάνοντας στο παράλληλο δρόμο έντρομος είδα αμάξια να φλέγονται, Σοκ! Κατηφόρισα και η τεράστιες φλόγες από τα καμμένα δέντρα και καμένα ΙΧ με σκέπαζαν αλλά φώτιζαν έστω χαμηλά λίγο το δρόμο για να μπορώ να βλέπω που πάω.

Μη πιστεύοντας κυριολεκτικά αυτό που ζω έφτασα εκεί που είχα αφήσει το παιδί και την μητέρα μου,..όλα σε φλόγες, κανένας εκεί..

Η φωτιά είχε κάνει τόξο είχε κάψει κάτω μας τα πάντα και εμείς πιστεύοντας ότι θα φύγουμε την ώρα που θα πλησιάσει η φωτιά εγκλωβιστήκαμε.
Στο αυτοκίνητο η ζέστη που είχε ήταν ασφυκτική και τρομακτική, φόβος, θα πεθάνω, αυτό ήταν, όλα τελειώσανε. Στιγμές ζωής μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μόνη παρηγοριά ότι θα συναντήσω ξανά αυτούς που έχασα πριν χρόνια.

Εκείνη την στιγμή διακρίνω στην Λ. Μαραθώνος ένα μικρό λευκό ΙΧ με αναμμένα αλάρμ και σημάδια από τρακαρίσματα, ερχόταν από την μεριά του Ματιού. Προφανώς είχε πέσει αρκετές φορές στην κεντρική μπάρα για να βρει ξανά την πορεία καθώς δεν υπήρχε ορατότητα. “Αχ, ένας άνθρωπος, δεν θα πεθάνω μόνος” σκέφτηκα εκείνη την στιγμή και ακολούθησα το αυτοκίνητο * με πορεία προς Αθήνα. Η πορεία από την πρώτη είσοδο μέχρι την Αγία Βαρβάρα όπου είδαμε το πρώτο φως πρέπει να ήταν 3 λεπτά, για μένα αυτή η πορεία δεν σταμάτησε ποτέ μέχρι σήμερα… δεν μπορώ να πιστέψω ότι ζω, το γράφω αυτή την στιγμή και τα συναισθήματα μου είναι δύσκολο να τα βάλω κάτω σε μία κόλλα χαρτί. Δε ξέρω πώς να νιώσω απέναντι σε αυτούς που δεν τα κατάφεραν, γιατί αυτοί όχι αλλά εγώ ναι…ντρέπομαι απέναντι τους, ξεγέλασα το χάρο και αυτοί την πλήρωσαν, και αυτό μόνο γιατί απλά εγώ ήμουν τυχερός και αυτοί άτυχοι.

Λίγο μετά έφτασα στην εκκλησία της ανάληψης στην Διασταύρωση Ραφήνας, μόνος, χωρίς να ξέρω τι έγινε το παιδί, η μαμά και θεία μου, γύρω μου απελπισμένοι άνθρωποι, τρομαγμένοι, καπνοί, σειρήνες και κλάματα παιδιών.

Πρώτα αντίκρισα το ΙΧ της θείας μου και αφού την βρήκα λίγο μετά έσμιξα και με την μητέρα μου και το παιδί, που και αυτοί έζησαν το δικό τους δράμα αλλά κατάφεραν να φτάσουν στην Εκκλησία και να είναι και αυτοί μαζί μου στους τυχερούς της 23 Ιουλίου 2018.